Άρθρο του Γ. Καλλινίκου από τη σημερινή (01.07.2014) κυπριακή εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος".
 |
| Πηγή φωτογραφίας: www.iefimerida.gr |
Η ώρα είναι 2.30 το πρωί. Ξημερώματα Δευτέρας. Και όμως οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα. Πρωτοφανές για την Κύπρο. Παρ’ όλη την τροχαία κίνηση, εντούτοις, στην ατμόσφαιρα στριφογυρίζει κάτι μουντό. Και είναι καλοκαίρι… Χιλιάδες Κύπριοι πήγαιναν εκείνη την ώρα σπίτι τους. Τι και αν εργάζονταν όλοι χθες. Κανένας δεν τολμούσε να μην δει το ταξίδι στα αστέρια. Οι καφετερίες και τα μπαράκια γεμάτα. Και ήταν ξημερώματα Δευτέρας. Ανάλογη εικόνα και στα σπίτια. Τα πλείστα γεμάτα από φίλους. Όλοι καρφωμένοι μπροστά στην οθόνη. Όλοι με μια ευχή. Για πρώτη φορά ίσως, οι γυναίκες δεν απαιτούσαν το τηλεκοντρόλ για να παρακολουθήσουν κάποια ταινία. Ήταν κι αυτές καρφωμένες εκεί για τον ίδιο σκοπό. Για να θαυμάσουν την επίσημη αγαπημένη και να πανηγυρίσουν… Για πρώτη φορά, γυναίκες που συνήθως απορούν τι βρίσκουν οι άντρες βλέποντας 22 πελλούς να κυνηγούν μια μπάλα, δεν διερωτώνται. Δεν ρωτούν καν, ποια χρώματα φορά η ομάδα μας. Το πλέον εντυπωσιακό ήταν τα μικρά παιδάκια. Δίπλα μου στον καναπέ του φίλου μου, η μικρούλα Αριάνα. Εμφανέστατα κουρασμένη από το κολύμπι στη θάλασσα και τα παιγνίδια. Έτοιμη να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Δεν το κάνει όμως. Σαγηνευμένη από το πρωτοφανές πάθος όλων των μεγάλων, καρφώνεται κι αυτή στον τηλεοπτικό δέκτη. Παρακολουθεί με απορία, αλλά και ενδιαφέρον. Και με θαυμασμό από τα σχόλια που ακούει. Πιθανότατα να μην καταλαβαίνει τι σχέση μπορεί να έχουν οι θεοί του Ολύμπου με τους ποδοσφαιριστές με τα μπλε που παρακολουθεί. Δεν έχει όμως, σημασία. Τα ματάκια της Αριάνας μισόκλειναν, αλλά το πάλευε. Κάποιες στιγμές τρόμαζε και πεταγόταν πάνω από τις κραυγές των μεγάλων «γκολ», «όχι ρε, ατυχία», «έλα Ελλαδάρα». Το χαιρόταν όμως. Αυτό ήταν το σκηνικό το βράδυ της Κυριακής και το ξημέρωμα της Δευτέρας. Όλοι ενωμένοι γύρω από τον ίδιο στόχο. Όλοι παθιασμένοι για την ίδια επιτυχία. Μικροί, μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, ξενύχτησαν στριμωγμένοι σε κάποιον καναπέ. Κανείς δεν ήθελε να χάσει αυτό το ταξίδι στα αστέρια. Έχει άραγε μεγαλύτερη αξία από αυτό που κατάφεραν οι μάγκες με τα μπλε? Όλοι θέλαμε να περάσει στους 8 η Ελλάδα. Όλοι μέσα μας είχαμε την κρυφή ελπίδα ότι το 2004 μπορούσε να επαναληφθεί. Δεν το λέγαμε οι πλείστοι. Δεν τολμούσαμε να πιστέψουμε ότι το θαύμα μπορούσε να επαναληφθεί. Μια φορά γίνονται τα θαύματα έλεγε η λογική μας. Και όμως, οι μάγκες με τα μπλε κατάφεραν να μας ανεβάσουν στο πειρατικό και να μας ταξιδέψουν. Σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Η συμμετοχή και μόνο σε Μουντιάλ για τρίτη φορά, ήταν μεγάλο ταξίδι. Η πρόκριση στους 16 ήταν ήδη πολύ μακρινός προορισμός. Το πειρατικό μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούσε και να απογειωθεί και να ταξιδέψει στα αστέρια και στους πιο μακρινούς πλανήτες. Τα όνειρα μας εκεί είχαν αρχίσει να ταξιδεύουν πριν τον αγώνα με την άλλη «σταχτοπούτα» του Μουντιάλ. Το ταξίδι των ονείρων μας κράτησε 120 ολόκληρα λεπτά. Φάνηκε σαν να κράτησε μέρες πολλές… Μέχρι την στιγμή που ο Φάνης (των 20 εύστοχων πέναλτι σε 23 χτυπήματα στην καριέρα του και με 11 στις 11 επιτυχίες από το 2006 μέχρι προχθές) δεν μπόρεσε να στείλει την μπάλα στο πλεκτό. Ορθότερα, μέχρι την στιγμή που κάποιος εξαιρετικός Νάβας, αποφάσισε να ρίξει την άγκυρα του πειρατικού. Δεν έχει όμως σημασία αν το ταξίδι δεν έφτασε μέχρι τον πλανήτη Ουρανό. Σημασία έχει ότι έφτασε μέχρι τον πλανήτη Άρη. Εκεί έφτασαν σίγουρα οι μάγκες με τα μπλε, διότι ο τρόπος με τον οποίο πολέμησαν, έδειχνε να είχαν μυηθεί από το θεό του πολέμου. Το αίσθημα στο τέλος περίεργο. Λύπη αλλά και περηφάνια. Το ταξίδι τελείωσε, αλλά όλοι είναι περήφανοι. Γιατί αξία στη ζωή αυτό έχει: Ο αγώνας με όλες τις δυνάμεις μέχρι το τέλος. Ο κάθε λαός, αυτό περιμένει από όσους εκπροσωπούν την πατρίδα του. Να αγωνίζονται με νύχια και με δόντια μέχρι το τέλος. Να καταθέτουν ψυχή. Δεν θα φτάνουν πάντοτε στην επιτυχία. Ο λαός όμως θα είναι περήφανος. Και αν ο αθλητισμός αμέτρητες φορές μας έκανε περήφανους, δεν ισχύει το ίδιο και με τους διάφορους εκπροσώπους μας σε άλλα επίπεδα. Δεν ισχύει ιδίως για εκείνους που θέλουν να είναι «ηγέτες». Δεν ισχύει για τους πλείστους που διαχειρίζονται το μέλλον του λαού (σε Ελλάδα και Κύπρο). Μπορεί να ξέχασαν αυτό το ξεκάθαρο μήνυμα που έστειλαν κάποτε ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, αργότερα ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, το μήνυμα που κορύφωσαν ο Ζαγοράκης και ο Χαριστέας. Τους το ξαναθύμισαν ο γερο-Καραγκούνης και ο Σαμαράς… Περήφανοι στις νίκες, διπλά περήφανοι στις ήττες όταν γίνεται κατάθεση ψυχής…Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους μάγκες με τα μπλε!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου