ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ! ΑΥΓΟΦΕΤΕΣ!
Στις χρυσές εποχές της παιδικής μας ηλικίας, που στην Ελλάδα οι γιαγιάδες κι
οι μαμάδες το παρακάνουν λίγο με την περιποίηση (αλλά γι αυτό τις αγαπάμε!).
Όταν εμείς τα αλάνια τρέχαμε, παίζαμε, φωνάζαμε, μαλώναμε, ξαναγινόμασταν
φίλοι, αυτές είχαν την αγωνία να μας ταΐσουν αλλά ταυτόχρονα και να μας
ευχαριστήσουν.
Και δεν φτάνει που στεκόταν τόση ώρα ορθοστασία πάνω απο το τηγάνι
μας φώναζαν να πάμε να τις πάρουμε για να φάμε, όλοι εννοείται γιατί οι
μαμάδες μας έδιναν τον όρκο των σωματοφυλάκων "όλοι για έναν και
ένας για όλους".
Καμμία τους δεν σκεφτόταν μόνο το δικό της παιδί.
Αδιανόητο κάποιος να απολαμβάνει και οι άλλοι να βλέπουν.
Όταν λοιπόν μας φώναζαν να παραλάβουμε τις αυγόφετες-καλή ώρα-
αντί να τρέξουμε αμέσως, εισέπρατταν αντί αυτού ένα μεγαλειώδες
Τωωωωωωώρα (με αγανάκτιση, γιατί μας χαλούσε και τη ροή του παιχνιδιού)
που ήταν όλο δικό τους.
Θυμάσαι πόσο σπαζόμασταν που έπρεπε να διακόψουμε;
Τώρα που στέκομαι εγώ πάνω από το τηγάνι (γιατί υπάρχει τελικά
θεία δίκη, ρε φίλε! Κι όλα εδώ πληρώνονται), νομίζω ότι είχαν πολύ
υπομονή κι ακόμη περισσότερη αγάπη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου