 |
| Image from www.taxiarhes.com |
Στη ζωή ευτυχώς δεν μας ακολουθούν μόνο παιδικά τραύματα αλλά και
παιδικά θαύματα!
Είναι ωραίο να κουβαλάς στην ψυχή σου όμορφες αναμνήσεις.
Μεγαλώνοντας σε μια μονοκατοικία με κήπο εκείνο που υπάρχει
έντονα στη μνήμη μου, είναι τα πολλά δέντρα που είχε. Μετράς;
Δαμασκηνιά, βυσσινιά, κερασιά, αχλαδιά, συκιά, ροδιά και μπροστά
στην εξώπορτα δύο μουριές (αυτές θυσιάστηκαν στο όνομα των
πεζοδρομίων του Δήμου, R.I.P).
Καταλαβαίνεις ότι αυτό στα παιδικά μάτια είναι η ζούγκλα.
Πόδια στο χώμα σπάνια. Κάθε μέρα πάνω στα δέντρα σαν
τις τσίτες να κόψουμε τα άγουρα (αργούσαν να ωριμάσουν τα άτιμα).
Χωρίς καμία ιδιαίτερη περιποίηση εκείνα έκαναν υπέροχους καρπούς.
(προ Τσέρνομπιλ)
Και φυσικά τα γλυκά του κουταλιού και οι μαρμελάδες στο σπίτι μας
δεδομένο.
Έφαγα τυποποιημένα για πρώτη φορά μετά τα 30 με δυσκολία.
Το κορυφαίο όμως όλων το γλυκό βύσσινο, γιατί από αυτό κάναμε
την περιβόητη και ξακουστή σε όλη τη γειτονιά βυσσινάδα.
Πως γίνεται;
1 κουταλάκι γλυκού μέσα σε ένα ποτήρι κρύο νερό και το καλύτερο στο τέλος,
να προσπαθείς να πιάσεις τα βύσσινα από τον πάτο.
Ακόμα δεν έχω αντικαταστήσει αυτή τη γεύση με τίποτα.
Και πίστεψέ με έχω δοκιμάσει πολλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου