 |
| Image from www.athensvoice.gr |
Μόλις τελείωνε το σχολείο στα μέσα Ιουνίου (καλή ώρα), άρχιζε η διασκέδαση.
Είκοσι παιδιά σε μια γειτονιά, όλοι έξω με μια μπάλα για μηλάκια , πέντε κομμάτια
από σπασμένο κεραμίδι για τζαμί και ένα λάστιχο.
Α! Και ένα γήπεδο το ΜΑΡΑΚΑΝΑ' (όχι αυτό στο Ρίο Ντε Τζανέιρο), σε ένα οικόπεδο
πιο κάτω από το σπίτι μας.
Εισητήρια δεν κόβαμε (λάθος) αλλά ο χαμός που γινότανε απίστευτος.
Δύο γειτονιές αντίπαλες, καταλαβαίνεις.
Και αφού τελείωνε όλη αυτή η υπερκατανάλωση ενέργειας, ο δρόμος της επιστροφής-
όχι πολύς-πέντε λεπτά με τα πόδια.
Εμείς πηγαίναμε με τα ποδήλατα για μαγκιά.
Αλλά το outfit του θανάτου. Σορτσάκι, φανελάκι και asics παπουτσάκι.
Τό'χεις;
Ντου ο καθένας στο σπίτι του να πάρει κάτι να φάει και πάλι πίσω.
Εμείς καθότι ταπεινής καταγωγής αλλά και γιατί έτσι τρώγαμε σπίτι μας,
κατεβαίναμε με δύο φέτες ψωμί και στη μέση ντομάτα και φέτα.
Αυτό μάλλον δεν ήταν σωστή επιλογή γιατί κάτι trendy τυπάκια κατέβαιναν
με Merenda και γελούσαν μαζί μας.
Η εκδίκηση θα ερχόταν χρόνια μετά όταν είδαμε να τους τα σερβίρουν σαν
gourmet appetizer και να τα χρυσοπληρώνουν σε κάτι ψαγμένα εστιατόρια.
Ντομάτα+ φέτα + παξιμάδι.
Για πες μου, ποιός γελάει τώρα;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου