 | ||
| Image from www.tsakalian.gr |
Τί εμμονή ήταν αυτή, που την επομένη της λήξης του σχολικού έτους,
πριν καλά καλά προλάβουμε να το πανηγυρίσουμε, ερχόταν το ραντεβού
με την κομμώτρια;
Εκεί που είχες αποκτήσει την ωραία σου κόμη, την έλουζες, την χτένιζες,
έκανες αλογοουρά, κοτσιδάκια, είχες κοκκαλάκια φράουλα και τα συναφή
αξεσουάρ, ερχόταν η αποφράδα ημέρα που σαν την Ιφιγένεια σε πήγαιναν
για θυσία. Λες και ήταν τάμα!
Ευτυχώς στον αντίποδα ερχόταν τα ψώνια της καλοκαιρινής σαιζόν για να
σου απαλύνουν τον πόνο.
Σορτσάκια, μπλουζάκια, αχ! θυμάσαι που είχα αγοράσει εκείνο με τους
άγγελους του Τσάρλι; Μεγάλη επιτυχία!
Και φυσικά το κορυφαίο όλων: Τσοκαράκι.
Καινούργιο, υπέροχο με το τάκα τούκα του.
Για όλες τις ώρες, στο σπίτι να σπας τα νεύρα της μαμάς σου, του μπαμπά σου,
της από κάτω.
Στο ποδήλατο, γιατί ότι αξίζει είναι η δημόσια εικόνα σου.
Στο παιχνίδι, για να τα δείξεις σε όλους.
Δεν ήταν τέλεια;
Τώρα, άμα σου πω ότι είκοσι πέντε χρόνια μετά τα αγοράζω, ακόμη....;
Άσε που πλέον τα βγάζουν σε άπειρα σχέδια και το μαγαζί που πηγαίνεις είναι
σαν την παιδική χαρά. Όλα μπροστά σου και δεν ξέρεις που να πρώτο ανέβεις.
Βέβαια το βασικό είναι να έχεις αλλά να μην είσαι Τσόκαρο.
Άντε, με γεια μας και φέτος!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου